Volgens de schrijver Pol Caso kun je in George Grard onmogelijk enkel een klassiek meester zien, maar ook een man, verheven boven de tijd, geleid door een machtig instinct en een zeldzame kennis van vormgeving.

Het leven van George Grard zelf was zeer eenvoudig, ritmisch met het verloop van de seizoenen mee. Mondaniteiten interesseerden hem weinig alhoewel hij lid was van de Academie en in 1970 zijn carrière bekroond werd met de vijfjaarlijkse prijs voor beeldhouwkunst, unaniem aan hem toegekend door alle toenmalige ministers van cultuur.

George Grard woonde in St.-Idesbald. Gefascineerd door het licht, de reflectie van het duinenzand, door het golvende water van de zee - voor hem onmisbare elementen ter inspiratie voor zijn werk -besloot hij zich daar te vestigen.

Zijn eenvoud sierde hem. Het leven met zijn familie, de samenkomsten met zijn vrienden - artiesten tijdens de weekends: Paul Delvaux, Pierre Caille, Serge Creuz, de gebroeders Haesaerts en vele anderen, dààr hield hij van.

Ellenlange partijen pétanque, enkel onderbroken voor een apéritiefje, maaltijden waarbij iedereen zijn eigen gerecht meebracht, de geanimeerde gesprekken , waren zijn ding.

Met Paul Delvaux onderhield hij een zeer close vriendschap, hun artistieke zielen begrepen elkaar ook zonder woorden.

De kern van het leven in het vissershuisje in St.-Idesbald was het werk. Tijdens de zomer begon de dag met een kop koffie op bed, met een in de koffie gedoopt suikerklontje en de nodige richtlijnen voor het uit te voeren dagelijkse werk. Dan volgde het ritueel van het baden: in een badje buiten in open lucht, gevolgd door de groet aan de zon. Daarna begon George aan zijn werk in het atelier.

George trok zijn beeldhouwstoel naar alle hoeken en kanten van zijn werkplaats en zelfs naar buiten om het licht op te vangen dat hij nodig achtte om uiting te geven aan datgene wat leefde in zijn geest terwijl hij zijn beeld schiep.

Wij leefden arm maar we voelden ons rijk door de vrijheid in het midden van de duinen. Wij hadden geen elektriciteit en water sloegen wij uit de waterput. We leefden van visvangst en stroperij tot op het moment dat zijn kunst en talent erkenning kreeg.

George adoreerde de natuur, wij leefden omringd door dieren, de kinderen van onze vrienden kwamen de vakanties bij ons thuis doorbrengen.

In zijn werken over “maturiteit” verheerlijkt hij alles wat het leven omringt en er deel van uitmaakt.

In een rechtopstaand beeld verwijst hij naar de bomen, bij een ineengedrongen werk gaat zijn geest naar de bergen, een uitgestrekt beeld vereenzelvigt zich met het water. Hij durfde te kijken naar de zon.

George zei ook nog: “ De moeilijkheid ligt niet in het sculpteren, maar wel in het overstijgen van datgene wat men courant het beeldhouwwerk noemt”.

Ik denk dat hij hierin geslaagd is…

In 1976 werd G. Grard benoemd tot lid van de Koninklijke Academie van Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten, afdeling beeld

In 1970 ontving hij de vijfjaarlijkse prijs voor beeldhouwwerk , die de bekroning voor zijn artistieke carrière betekende. Deze prijs werd hem unaniem toegekend door alle toen regerende ministers van cultuur.

In “Le Soir” schreef Paul Caso: “ Wij kunnen in George Grard niet alleen een klassiek meester vinden, maar ook een man die uitstijgt boven de tijd, buiten het tegenwoordig gangbare patroon, geleid door een machtig instinct en vormkennis waarbij hij de meeste hedendaagse  beeldhouwers ver achter zich laat.

Sedert Rik Wouters was hij wellicht de enige die erin slaagde de warmte van wellust doorheen de materie voelbaar te maken door bij zijn laatste werken een zwaarteaccent toe te voegen, een humanistische mijmering zo eigen aan maturiteit of rijping.”

In 1970 zet George zich aan “het tekenen”. Uitgevoerd met penseel en Oost-Indische inkt vormen deze tekeningen een reeks studies voor zijn zoektocht naar de vorm en de houdingen voor zijn volgende beeldhouwwerken. Deze tekeningen zijn de uitdrukking van de directe gevoelens en gedachten van de artiest en vormen hierdoor een interessante en belangrijke getuigenis van de ideeën en de visie van de meester.

Of nog zoals professor Marcel van Jole het beschreef, zal het oeuvre van George Grard in de toekomst een baken en richtsnoer blijven voor alle nog komende generaties op de Koninklijke route van de Belgische beeldhouwkunst.

Recenter omschreef kunstcriticus Willem Elias heel treffend zijn werk in het volgende citaat:

"George Grard is de beeldhouwer niet van vrouwen, maar van de vrouwelijkheid. Hij hield van de volheid van vormen.

Niet voor niets behaalde hij de Rubensprijs in 1930.

Monumentale beelden in België

Antwerpen, "De Lente (Niobé)", Middelheim

Brugge, "In Gewrongen Houding"

Brussel, "Ziitende Vrouw", Nationale Bank van België

Doornik, "De Waternimf", Pont à Pont

Doornik, Doopvont, altaar, tabernakeldeur, Eglise St.Brice

Doornik, "Vrouw die naar de zon kijkt", Musée de Beaux-Arts

Doornik, "Les Poriginelles", Musée du Folklore

Hasselt, "Vrouw die naar de zon kijkt", Cultureel Centrum

Kortrijk, "De Kwartel", Hallen

Koksijde, "De Kwartel", Ten Bogaerde

Koksijde, "De Zeemeermin", rotonde Wulpen

Koksijde, "De Kwartel", Museum Paul Delvaux

Koksijde, "De Lente", Kerkepanne

Koksijde, "De Fluitspeelster", George Grardplein

Luik, "De Aarde" en "De Rivier", Pont Albert Ier

Louvain-la-Neuve, "Zittende vrouw", Place de l'Accuel

Oostende, "De Zee"

Veurne, " Vrouw die naar de zon kijkt", Park

Sint-Nilkaas, "De Zittende Vrouw", stadsplein

Sint-Niklaas, "In Gewrongen Houding", stadsplein